Toegift: 'Madam, teach us!'

Omdat het zo'n mooie dag was, omdat het na veel vragen, bellen en een keer afzeggen eindelijk gelukt was, omdat ik er de sfeer zo prettig vond, omdat de kinderen zo blij op me reageerden, omdat de dag teveel fraaie momenten en mooie plaatjes bevatte om niet te delen...: mijn laatste dag op een Ghanese school, de school van Aicha.

Aicha zit in groep 4. Samen met 43 medeleerlingen, de klassen zijn behoorlijk gevuld op deze school. Ik fietste 's ochtends naar de schoolgebouwen toe, een mooi ritje naar een prachtig ruim schoolcomplex. Daar aangekomen zocht ik de 'principal'. Een oude man die onder een boom zat op het schoolterrein verwees me naar een vrouw in lange jurk. Nadat ik had uitgelegd waarvoor ik kwam, mocht ik blijven. Ik moest even wachten, in de schaduw, want eerst was ze druk: er was een nieuwe schoolbus gearriveerd, die gezegend moest worden. Dat gebeurde door een pastoor, begeleid door de 'preferred': leerlingen uit de hoogste klassen van de middelbare school die om bepaalde redenen door hun medeleerlingen gekozen zijn om de school te vertegenwoordigen. Getooid in hun sjerp woonden zij de zegening bij.

Daarna nam de dame - die niet het schoolhoofd maar de administratrice bleek - me mee naar het lokaal waar alle leerlingen van de basisschool en eerste jaren middelbare school bezig waren met de wekelijkse 'worship': zingen en dansen om het geloof te uiten. De leerlingen, zeker driehonderd, vormden een prachtig koor en genoten zichtbaar. Hun leraren, die met stokjes de maat aangaven, genoten niet minder. De administratrice stelde me voor aan deze menigte, waarop de kinderen in koor zeiden: 'Akwaaba! Welcome!' Ik antwoordde met 'Medaase paa', dat een lachsalvo veroorzaakte in het grote lokaal. Vervolgens was het pauze. Ik ging na een paar minuten naar buiten om de school te bekijken. Dat bleek onmogelijk: ik was degene die alle bekijks trok. Binnen een paar seconden had ik hordes kinderen om me heen, van kleuters tot 12-jarigen. 'I want to be your friend!' 'Give me your number!' 'Bruni, how are you?' Een klein meisje met witte sokjes in haar lakschoentjes pakte mijn hand. Ik maakte wat foto's, waarop Aicha me kwam bevrijden van alle hangende kinderen. Ze nam me mee naar haar lokaal, alwaar de les op het punt van beginnen stond. Eerst Engelse grammatica, daarna Science. De groep 4-leerlingen leerden over temperatuur, thermometers en eigenschappen van goede thermometer-vloeistof. Ze testten de temperatuur van meegebracht gekoeld water en van apetechi, heel sterke Ghanese drank. Het was behoorlijk ingewikkeld voor hun leeftijd, leek mij.

In de lunchpauze ging iedereen naar buiten. Ik at mijn broodje in de schaduw, en toen ik weer in het lokaal kwam, was er geen leraar. De kinderen hielden zich eerst rustig, maar het duurde lang. Een enkeling nam een slok van de apetechi. Een paar leerlingen riepen naar me: 'Madam, teach us!' Ik wilde best iets doen, maar vond het wat ongepast om zomaar de klas over te nemen. Bovendien kon de leraar elk moment de klas binnenkomen om aan de ICT-les te beginnen. Ik hield het dus bij observeren, en keek mijn ogen uit tijdens de computerles. Het lokaal had geen stroom, laat staan computers; dus was computerles puur theoretisch. Ook nu viel het me op wat er van deze leerlingen verwacht werd: zo moesten ze de volledige afkorting van LCD kunnen uitschrijven en diverse soorten monitors kunnen onderscheiden. Bijna iedereen had nog nooit een computer in het echt gezien. Een fikse rij aantekeningen moest worden overgenomen. Iets na tweeen was het op. De leerlingen hadden het erg warm en leken te verlangen naar weekend.

Na de laatste les dromden ze om mijn bureau. Tientallen paar ogen keken me aan en wilden met me praten. 'Teach us your language!' Zo kwam het dat ik ze op hun verzoek 'goedemorgen', 'welkom', 'hoe gaat het' en 'doei' leerde. De aanblik van alle kinderen voor mijn neus was te mooi om te verstoren met een fototoestel. Hun motivatie was enorm, zoveel was me duidelijk. Het leidde er wel toe dat ze wat laat bij de dagafsluiting waren. Per klas vormden de leerlingen buiten een rij om met elkaar te bidden en het schoollied te zingen. Het meisje met de lakschoentjes zocht me weer op en pakte opnieuw mijn hand. Daarna was het weekend. Ik werd bij het schoolhoofd geroepen, en bedankte uitgebreid. Weer buiten, stond Aicha op me te wachten. Ze nam niet de schoolbus naar huis, maar wilde achterop mijn fiets. Op Epoefie Highway liet ik haar op het zadel zitten. Haar eerste fietsles. Superspannend, maar vooral heel leuk. Mijn fiets laat ik overmorgen hier achter. Voor toekomstige bezoekers van Epoefie, en in de tussentijd voor Aicha.