De eerste dagen

Het eerste verslag, geschreven in het internetlokaal van stichting Adjoa vlakbij Elmina. Het is bijna drie uur in de middag, dus is binnen zijn nu heel fijn... Achter mij klinkt de Ghanese muziek van de 'manager' van het lokaal uit de speakers, en buiten hoor ik wat vogels, en iemand die aan het vegen is. Kortom: ik ben in Ghana! Wat is het ontzettend leuk om al jullie reacties te lezen. Ik hoop dat alles goed overkomt!

De reis hierheen verliep heel voorspoedig. Al op Schiphol stonden bij de gate meer Ghanezen dan blanken, en zij durfden als enigen zonder sokken te reizen. Zodra ik zes uur later uit het vliegtuig stapte, voelde ik - net als in 2005 - meteen de warmte. Om half tien 's avonds bleek het dertig graden...

De eerste dagen heb ik vooral doorgebracht met in Ghanese sferen komen. Mijn onderkomen is in Epoefie, een werkelijk prachtig huis op een magnifieke plek. Ik heb een eigen kamer en deel sanitair en keuken met de andere bewoners: Cecilia - de eerste jongere die dankzij Adjoa naar Nederland kwam - en haar gezin, bestaande uit man, zusje Aicha van 13, twee zoontjes van 5 en 3. Vandaag viert de jongste zijn verjaardag! Dus gisteravond hebben we ballonnen uit Nederland opgeblazen en die hangen nu feestelijk in de wind. Anthony, de jarige, was er enorm mee in zijn sas. Zondag gaan we een klein feestje vieren, ik zal iets leuks voor hem uitzoeken.

Gisteren heb ik geld gewisseld in Cape Coast, de grote plaats hier in de buurt. Dat was een interessant fenomeen: twee uur wachten in de bank, in vier rijen. Doorverwezen van de ene naar de andere rij, en uiteindelijk ging het wisselen van de cheques gewoon midden in de ruimte. Ik zei 'Hier?' 'Ja', zei de dame die me hielp (en ineens ook een beambte bleek, nadat ze eerst alleen mensen had doorverwezen). Oké, op hoop van zegen dan maar... en het is gelukt! Daarna hebben we een fiets gekocht. Nu ben ik wat mobieler en hoef ik niet steeds een taxi te regelen.

Gisteravond heb ik mijn eerste kookles gehad bij Cecilia. Ze is van mening dat ik niet alle Ghanese gerechten kan eten, dus we hebben nu afgesproken dat ik proef en als ik het lekker vind, een volgende keer mee-eet. Gisteravond stond voor mij spaghetti (uit een rijstkoker, kan prima!) op het menu, met zelfgemaakte stew, een saus. Het was heerlijk, en ook een grappige ervaring. Er was namelijk even geen stroom. Dus we kookten bij licht van een zaklamp en een kaarsje. Bij het snijden van een ui traanden mijn ogen, waarop Cecilia zei 'Dat betekent dat je een vrouw bent'. 'Hoezo?', vroeg ik. 'Omdat je aan het koken bent!' Mooi staaltje rolverdeling...

Vandaag hebben we Ahotokurom bezocht, het kindertehuis waar stichting Adjoa haar wortels heeft. Het was een geweldig weerzien, met de zusters die het huis draaiende houden (al meer dan 30 jaar!) en met hun medewerkers en de kinderen. We hebben meteen afgesproken dat ik mag meekijken (en misschien wat helpen) in de schooltjes die op het terrein en in de buurt staan. De kinderen van de special unit, het speciaal onderwijs-schooltje op het terrein, kwamen op me afrennen en lieten me niet meer los. Het allerleukste van deze 'bruni' (blanke): ze heeft een fototoestel waarop je meteen de net gemaakte foto kunt zien!

Tenslotte voor de collega's en leerlingen bij Educatie Plus: ik heb hier aan huiswerkbegeleiding gedaan :-) Aicha had moeite met haar huiswerk voor Frans en Science. Toen hebben we het samen gedaan, buiten, zittend in het donker. Het was bijna zoals in Meppel...