Als het ongewone gewoon wordt

Het leek zo'n gewoon weekend te worden. En misschien was het dat ook wel. Maar toen ik gisteren nadacht over de afgelopen dagen, was het een aaneenschakeling van bijzondere momenten. Na vier weken Ghana moet ik soms mijn best doen me daarvan bewust te blijven.

Het begon op vrijdag. We moesten met de kleine Anthony van 3 naar het ziekenhuis, omdat hij een krijtje in zijn oor had gestopt. Dat was een week geleden op school gebeurd. Iets na 8 uur in de ochtend meldden we ons bij het ziekenhuis van de University of Cape Coast. Een ziekenhuis dat vriendelijk aandoet: veel open gangen en altijd de buitenlucht in de buurt. Daar - zoals dat gaat in Ghana - in diverse rijen om te wachten: voor de registratie, om aan de beurt te komen en voor de spreekkamer. Ik verbaasde me over het feit dat het ziekenhuis gesponsord wordt door een energiedrank-merk: op alle borden stond het product en de slogan. Toen we na een paar uur aan de beurt waren, verwees de arts ons door naar de kamer ernaast. Weer wachten, tot een kordate verpleegkundige met een lampje in Anthony's oor scheen. Ons patientje was de hele ochtend uitermate vrolijk, tot dat moment: hij zette het op een krijsen, vond het eng. Zijn moeder en ik konden hem niet in bedwang houden, en pas toen er twee sterke mannen waren opgetrommeld en de kleine jongen in een soort dwangbuis was gestopt en geblinddoekt, kon de verpleegkundige haar gang gaan. Bij de apotheekafdeling moesten we vervolgens weer ruim 1,5 uur wachten voor we de antibiotica in ontvangst konden nemen. Na ruim 4,5 uur waren we klaar. Ghanezen kunnen goed wachten, en ik leer het.

Die avond hadden we iets te vieren: inmiddels had Marte, de Groningse studente die voor Adjoa haar afstudeeronderzoek doet, haar eerste werkweek op Epoefie erop zitten. Een verlate welkomstborrel leek me gepast. Fynn, de man van Cecilia, wilde ons naar Cape Coast brengen. We zaten allemaal klaar in de auto, toen die niet bleek te starten. Tenminste, niet op de normale wijze; wel toen Fynn onder de motorkap de juiste acties ondernam. Daarna sprong hij snel de auto in en konden we alsnog vertrekken. Aangekomen bij het beoogde terras, stuitten we op een kerkdienst in de open lucht. Een profetisch aandoende voorganger sprak een menigte toe, gadegeslagen door diverse televisiecamera's. Zijn opzwepende woorden leidden ertoe dat er verschillende vrouwen uit het publiek in extase raakten, begonnen te trillen, rennen en schreeuwen en voor de voorganger neervielen. Cecilia legde uit dat hij hen ging bevrijden van verkeerde energieen of aanwezige hekserij-achtige krachten. Het was een bevreemdend gezicht, zo volledig zichtbaar voor het hele plein en het hele land via de tv. De borrel was overigens geslaagd, vooral toen de zoontjes van 5 en 3 om middernacht iedereen inpakten met hun danspassen. Dansen op het strand, in het donker - een mooie besteding van de vrijdagavond.

Op zaterdag hielden we ons koest. De wolkenluchten van de afgelopen twee weken maakten weer plaats voor strakblauwe lucht en dus was het erg warm. Behalve de verplichte schoonmaak deden we niet veel. Ik maakte pindasoep, met een recept uit mijn Nederlandse reisgids over Ghana. Dat is een interessant fenomeen, vinden de Ghanezen: een boek over hun land, met foto's die ze kennen, in een taal waarvan ze niets begrijpen. Toen de kinderen een foto zagen van een Nederlandse vrouw op een fiets in Ghana, dachten ze dat ik dat was. Iedere keer als ik het boek bij me heb, vechten ze om wie er in mag bladeren.

Gisteren gingen we naar het strand. Een prachtige stralend blauwe lucht, palmbomen, een ligstoel en een heerlijk warme oceaan. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder op 1 april zo'n stranddag heb meegemaakt. De verse kokosnoot maakte het tropische vakantiegevoel compleet. Toen we terug waren, zetten de tropen ons snel met beide benen op de grond. De eerste schorpioen vertoonde zich: een enorm zwart gevaarte, dat ieder van ons angst inboezemde. Gelukkig was Rashid met een bezem in de buurt. Amper bekomen van de schrik, viel de stroom uit. Tijdens ons avondeten in het donker vreesden we meer beesten in onze kamer. De sterrenhemel daarna was prachtig, tot onze aandacht verlegd werd naar de grond: daar probeerde een slang te ontkomen aan de huiskatten. De watchman (bewaker) bood uitkomst met zijn stok vol spijkers. Ik was er daarna niet helemaal gerust op en kon de slaap maar moeilijk vatten.

Vanochtend ging tijdens het ontbijt de telefoon. Wat bleek? De ringtone die Cecilia's telefoon laat horen (een man die in de lokale taal Twi iets zegt) is een bijbelse tekst: 'Het is Jezus', zei Cecilia, 'die uitleg geeft over de tien geboden.' Ik hoor die ringtone al vier weken en heb het niet eerder geweten. Soms wordt het gewone ongewoon en het ongewone gewoon.