Op de fiets

Vandaag gaan we fietsen. Patrick neemt me mee naar Ankaful, zo'n 30 minuten per fiets. Al doet hij er zelf veel korter over, zijn record is 8 minuten (zegt hij...). Hij twijfelt over mijn fietsvaardigheden. Cecilia herinnert hem aan het feit dat ik uit Nederland kom. Ik voel een soort druk om vooral een beetje geoefend te lijken...

Eerst heuvelafwaarts, over de zandweg die Epoefie verbindt met de doorgaande weg. Of, zoals Cecilia hem noemt, 'Epoefie Highway'. Daarna over de grote weg, met veel toeterende auto's die ons passeren. Een van die auto's vervoert allemaal werknemers, die huiswaarts gaan na hun werkdag. Bij het zien van de bruni op de fiets schateren ze het uit en zwaaien ze. We komen langs drie gevangenissen; de regio staat bekend om de opvang van gevangenen. Achter het prikkeldraad zie ik de gevangenen zitten, en zij zien mij. Zoiets zie ik niet vaak. Uit één van de gebouwen op het gevangenisterrein klinken muziek en luide stemmen. 'Wat is dat?' vraag ik Patrick. Hij antwoordt dat er een huwelijksfeest gevierd wordt. 'In de gevangenis?' vraag ik. Het blijkt het gevangenisrestaurant te zijn. Aha...

Na een goed half uur fietsen heb ik het flink warm. Maar ik heb mijn best gedaan: Patrick vraagt me waar ik zo goed heb leren fietsen. We komen aan in Ankaful. Daar zit Kofi met zijn gezin voor hun huis. Hij vraagt of ik verbrand ben. Ik antwoord dat ik dat niet weet, maar dat ik vrees dat ik een flink rood hoofd heb. Dat beamen Kofi en Patrick... 'Jullie komen precies op tijd' zegt hij, 'de wedstrijd begint zo!' Er staat een voetbalwedstrijd op het programma. De plaatselijke dorpsjeugd speelt tegen jongeren uit Camp, een opvang voor lepra-patienten. Vaak wonen die er met hun familie, onder wie kinderen. Samen sporten bevordert de cohesie, legt Kofi uit. Met een koude Fanta bekijken we de eerste helft. Ik moet vooral lachen om de coach, die in korte broek en met slippers aan, maar gehuld in een officieel (heet!) colbertje en met een serieuze bril op zijn neus, driftig aanwijzingen geeft aan zijn pupillen. Dan zie ik de grensrechter. Hij houdt een bosje palmbladeren in zijn hand. In plaats van een vlag!

We vervolgen onze weg. Patrick laat me een huis zien. Het is niet meer dan een kamer, met lemen muren en een dak van golfplaten. De ruimte tussen muur en dak is opgevuld met modder. Eén flinke regenbui en de kamer is kletsnat. Er is geen raam, alleen de deuropening laat wat licht toe. We nemen plaats op een bank die met niet meer dan schuimrubber is bekleed en krijgen - alweer - een flesje frisdrank. Hoe het mogelijk is dat de drank koud is, weet ik nog altijd niet. Ik realiseer mij in een klap het verschil tussen dit huis en dat van mijzelf. Buiten klinken kinderstemmetjes. Als we weer naar buiten gaan, komen ze me allemaal gedag zeggen.

Met een hoofd vol indrukken fietsen we terug. Mijn eerste tocht zit erop.